"Praatpaal"

Vele van jullie weten wel dat ik Humane volg sinds vorig jaar, nu zit ik in het 2de jaar Humane, wat wil zeggen dat ik in het 4de zit. Vorig jaar leerde we over de ontwikkeling van kinderen, hierin volgende we ook de psychologische ontwikkelingen van het kind in de verschillende stadia. Nee, ik ben hier vandaag niet om jullie te gaan uitleggen hoe dit allemaal werkt, dat zou 1) veel te lang te lang duren en 2) een beetje saai zijn. Omdat er iemand is die ik ken (en dit vast ook gaat lezen) leeft in een hoop onzekerheid en ik zonet even een gouden raad heb gegeven, besloot ik om jullie ook een wijze les me te geven. 
Tijdens één van die lessen, vertelde de leerkracht ons dat 1 van zijn dochters ooit thuis kwam en zei dat het klasdiertje was overleden. Dit hadden ze met de klas begraven en ze moest toen erg hard huilen. Een ander kindje in de klas werd boos en toen vroeg ze waarom hij zo kwaad was. Hij vertelde het meisje dat ze niet moest huilen voor zo iets doms als een diertje, omdat hij een persoon was kwijt geraakt (ik geloof zijn vader, maar dat weet ik niet meer zeker). Het meisje schrok toen heel erg, en dacht toen diep na. Thuis vertelde ze het hele verhaal aan haar papa. 
Tijdens die les vertelde hij ons dat elke persoon op aarde dingen meemaakt, de één heeft een trauma voor het leven omdat hij zijn ouders zag sterven en de andere moest enorm huilen omdat er een lieveheersbeestje platgetrapt op de grond lag. Omdat het ene kind nog niets ergers heeft meegemaakt dan dat lieveheersbeestje op de grond, zal het sneller huilen bij kleinere dingen in het leven. De persoon die erger heeft meegemaakt is minder snel geraakt en zal dus ook minder snel huilen. Met andere woorden, de ergheid van dingen is voor iedereen anders. 

Waarom ik dit vertel, is door het volgende. De persoon met heel weinig zelfvertrouwen, is vaak bang om met problemen naar een andere persoon te gaan, omdat haar problemen, angsten of verdriet oorzaak zijn van een reden die voor hem/haar erg is, maar voor de andere misschien helemaal niet omdat de ander al meer heeft meegemaakt. Wees alsjeblieft niet bang om te praten over jou problemen, angsten of verdriet te praten. Hoop het niet op tot een grote berg gewoon omdat je bang bent dat mensen fout gaan reageren of gaan zeggen "Huil je echt daarvoor?" Elke dag zijn er mensen met problemen, mensen die er niet over kunnen praten, waarvan de berg zo groot is geworden dat ze het bestaan opgeven. Mensen die in depressie geraken of gewoon niet meer buiten willen komen omdat ze niet in aanraking willen komen met hun angsten. Maar ik wil jullie vragen om als je zelf met een probleem, angst of wat dan ook rondloopt, niet bang te zijn en gewoon met je vriend/vriendin te gaan praten. Als dat niet kan helpen, wees dan alsjeblieft niet bang om naar een psycholoog, leerkracht, ... te gaan voor goede hulp, maar wees zelf ook een praatpaal waar vrienden en vriendinnen naartoe kunnen vluchten als het nodig is. Het feit dat jij die persoon weer even verder hebt geholpen, geeft je zo veel voldoening, dat beloof ik je. 


1 opmerking